شعر های باران خورده ....

مرا که

پراکنده ام

در هوای تو

به هر نفس

به لب بگیر و

به جان بنوش

که این تمام آرزوست ...

((محمد شیرین زاده))

و اینگونه

که قلب ام

برای تو می تپد

اگر پرنده بود

به پر زدن اش

گمان می کردی

آشیانه اش

بر فراز ابر هاست ...

((محمد شیرین زاده))

تنها

وصله ای که

به تو می چسبد

جان من است

ببین

قلبم دارد

با نفس های تو

می تپد ...

((محمد شیرین زاده))

گلهای شب بو

هرشب پنهانی

به اتاق خوابت می آیند

عطر تنت را می ربایند

و پاورچین پاورچین

به باغچه برمی گردند

مبادا گلهای سخن چین

رازشان را آشکار سازند

((عدنان الصائغ))

رقابتی همیشگی است

میان من و

آن شمع کوچک اتاق عشق ‏بازی ‏‏مان

امشب من زودتر تمام می‏ شوم

یا آن شمع ؟

((اورهان ولی))

خسته

از تهاجم اندوه

تکیه

بر پرند پیر باد

ایستاده ای بر آب

سایه ی تُرد

خنده ای بر لب

از شکوه،

شکوه ای در تب

چون ستاره ای به متن شب

سایبانت ابر

چاه راهت

کویر کوره سرد

آه

ای دو چشم تو شبگیر

از ظلام شب برخیز

تیشه زن

به درگاهش

شعله زن

به خرگاهش

سکوت غریب جانت را

از غُراب غم دریاب..

🦋((نفس موسوی))🦋

دلم

گنجشک تنهایی ست

که جیک جیک غم را

در بال های کوچکش

پرواز می دهد

کجاست

آسمان آبی غرور

هنوز

ابرهای بی کینه

شعر باران را نخوانده اند

🦋((نفس موسوی))🦋

شاعر که نوشت ، شعر هم تنها شد

اندوه ِ زمین ، کسالت ِ دنیا شد

چشم ِ تَر ِ من برای فردا ترسید

رقصید دل و رنج ِ تنم پیدا شد

🦋((نفس موسوی))🦋

دستان تو چند سال دارند ؟

درختان پرگره

به موهای من که دست می‌کشند

بهار می‌شوند

بوی ریشه‌هایی که از خواب برخاسته‌اند

زمزمه زمین

پشت خمیده پاییز را

می‌شکند

باد بهار

در میان انگشتان خشکیده می‌رقصد

گردن سبزم را

بیشتر خم می‌کنم

لبریزم از این هرم اشتیاق

که پوست گرم تنم را

زیر دستان تو

حس کنم

((هالینا پوشویاتوسکا))

وقتی عاشقم

احساس می‌کنم مثل پر سبک می‌شوم

روی ابرها راه می‌روم

نور خورشید را می‌دزدم

و ماه‌ها را شکار می‌کنم

وقتی عاشقم

احساس می‌کنم دنیا وطن من است

می‌توانم از روی دریا بگذرم

و هزاران رودخانه را رد کنم

می‌توانم بدون گذرنامه این طرف و آن طرف بروم

مثل کلمات مثل افکار

وقتی تو محبوب من باشی

ترس و ضعفم از بین می‌رود

احساس می‌کنم قوی‌ترین زن روی زمینم

و با صدای بلند نام تو را

در پاریس ، لوزان ، و میلان بر زبان می‌آورم

و به تمام کافه‌ها سر می‌زنم

کافه به کافه

و به کارگران جاده‌ها

رانندگان اتوبوس

گل‌های روی بالکن

و حتی مورچه‌ها

و زنبورها

و گربه‌های خیابان می‌گویم

که من عاشقم

عاشقم

عاشقم

((سعاد الصباح))

یک ناگهان

لب ها را بست

خواب را پراند

وقتی که

دست ها دلبری می کرد

آن سو

نگاه خصم در جوشش لهیده ای

فصل شد

خودش وصل شد

دیدم دوباره کسی

خیال دزدید

دل اما

دریغ ...

🦋((نفس موسوی))🦋

زنها نمی میرند

زنهای عاشق سرگردان می شوند

درون زمان ، اتاق ، خانه می مانند

زنهای عاشق بسترشان پهن می ماند

آغوششان باز

زنهای عاشق نمی میرند

تنها چشمانشان را می بندند

نفس نمی کشند

قلبشان را نگه می دارند

تا چشمان تو باز بماند

نفسهای تو را بشنود

وقلب تو بزند

زنهای عاشق سرگردان می شوند

حول و حوش جهان یک مرد

((وداد بنموسى))

گلی جان سفره دل را

برایت پهن خواهم کرد

گلی جان وحشت از سنگ است و سنگ انداز

و گرنه من برایت شعرهای ناب خواهم خواند

در اینجا وقت گل گفتن

زمان گل شنفتن نیست

نهان در آستین همسخن ماری

درون هر سخن خاری ست

گلی جان در شگفتم از تو و این پاکی روشن

شگفتی نیست ؟

که نیلوفر چنین شاداب در مرداب می روید ؟

از اینجا تا مصیبت راه دوری نیست

از اینجا تا مصیبت سنگ سنگش

قصه تلخ جدائی ها

سر هر رهگذارش مرگ عشق و آشنائی هاست

از اینجا تا حدیث مهربانی راه دشواری ست

بیابان تا بیابانش پر از درد است

مرا سنگ صبوری نیست

گلی جان با توام

سنگ صبورم باش

شبم را روشنائی بخش

گلی ، دریای نورم باش

((حمید مصدق))

درود بر دست های تو باد

آنگاه که پر می کشند به سوی من

که سپیدی شان آوازم

و بوسه هاشان حیات من است

پاهایت رودی از تداوم

چونان رقاصه ای که با جاروبی می آویزد

امروز در رگ هایم

خون تو جاری است

جریانی لطیف

ساده

و ابدی

((پابلو نرودا))

-

وقتی به مرگ فکر می‌کنم

می‌دانم

باید به زندگی فکر کرد

وقتی به زندگی فکر می‌کنم

می‌دانم

چیز دیگری نیست

باید به تو فکر کنم

وقتی به تو فکر می‌کنم

نمی‌دانم

چه کنم

((شهاب مقربین))

آدم‌ها

عطرشان را با خودشان می‌آورند

جا می‌گذارند

و می‌روند‌‌

آدم‌ها

می‌آیند و می‌روند

ولی

توی خواب‌های‌مان می‌مانند‌
‌
آدم‌ها

می‌آیند و می‌روند

ولی

دیروز را با خود نمی‌برند‌‌

آدم‌ها

می‌آیند

خاطره‌هایشان را جا می‌گذارند

و می‌روند‌‌

آدم‌ها

می‌آیند

تمام برگ‌های تقویم بهار می‌شود

می‌روند

و چهار فصل پاییز را

با خود نمی‌برند‌‌

آدم‌ها

وقتی می‌آیند

موسیقی‌شان را هم با خودشان می‌آورند

و وقتی می‌روند

با خود نمی‌برند‌‌

آدم‌ها

می‌آیند

و می‌روند

ولی

در دلتنگی‌هایمان‌‌

شعرهایمان‌‌

رویای خیس شبانه‌‌مان می‌مانند‌‌‌

جا نگذارید

هر چه می‌آورید را با خودتان ببرید‌

به خواب و خاطره‌‌‌ی آدم برنگردید

((هرتا مولر))

در شهر ، دلبری که بخندد به ناز نیست

عشقی که آتشم بزند بر نیاز نیست

برق صفا نمانده به چشمان دلبران

دیدار هست و دیده‌ی عاشق نواز نیست

ساقی مریز باده که می‌دانم این شراب

مرد افکن و تب آور و مینا گداز نیست

رازیست بر لبم که نخواهم سرودنش

مردیم از این که محرم دانای راز نیست

مردم اگر چه قصه‌ی ما ساز کرده اند

ما را زبان مردم افسانه‌ساز نیست

آن گل به طعنه گفت که در بزم درد ما

روی نگار و جام می و اشک ساز نیست

ای تازه گل مناز به گلزار حسن خویش

ناز این همه به چهره ی گلهای ناز نیست

سوزم چو لاله در دل صحرای زندگی

نازم به بخت ژاله که عمرش دراز نیست

((فرخ تمیمی))

تو را

به هیچکس نمی بخشم

وقتی هوایی برای نفسم

خونی برای رگ هایم

جانی در جسمم

حالا بگو

چگونه می شود

بمانم

و تو نباشی..

🦋((نفس موسوی))🦋

دست‌های مرا رها کن

سه سطر خواهم نوشت

در هر سه سطر ، تو

چشم های مرا رها کن

به چهار طرف نگاه خواهم کرد

در هر چهار طرف ، تو

قلب مرا رها کن

هزاربار عاشق خواهم شد

در هر هزاربار ، تو

((احمد سلجوق ایلخان))

-

چه کسی می‌داند

که تو در آغوش کدام بادهایی

چه کسی می‌داند که تو در کدام اقلیم هستی ؟

من بی‌تو در این خاموشی‌ها

مثل یک دیوانه‌ ام

((جاهد ظریف‌ اوغلو))

اینکه چشمان تو زیباست

درشعر من نمی گنجد

هنوز کلماتی هستند که کسی نمی شناسد

کلماتی در وصف زیبایی چشمهای تو

کلماتی که اگر یافت شود

کسی درک نخواهد کرد

علی احمد سعید ( آدونیس )

دعوتم

به کافه ای دنج

حوالی نگاهت

که خاطراتم را میان گلدان عتيقه اش جا گذاشت

بگو با کدام خیال

ساز آمدنت را كوك كنم

که از سکوت چشمانم نهراسي…

🦋((نفس موسوي))🦋

سعی کن

دوست دار غم هایت باشی

شاید بروند

به سان تمام چیزهایی که

دوست داریم و می روند...

((أنیس منصور))

-

من با تو نگویم که تو پروانه من باش

چون شمع بیا روشنی خانه من باش

در کلبه ما رونق اگر نیست صفا هست

تو رونق این کلبه و کاشانه من باش

من یاد تو را سجده کنم ای صنم اکنون

برخیز و بیا ، خود بت بتخانه من باش

دانی که شدم خانه خراب تو حبیبا

اکنون دگر آبادی ویرانه من باش

لطفی کن و در خلوت محزون من ای دوست

آرام و قرار دل دیوانه من باش

چون باده خورم با کف چو برگ گل خویش

ای غنچه دهان ساغر و پیمانه من باش

چون مست شوم بلبل من ساز هماهنگ

با زیر و بم ناله مستانه من باش

من شانه زنم زلف تو را و تو بدان زلف

آرایش آغوش من و شانه من باش

ای دوست چه خوب است که روزی تو بگویی

امید بیا با من و پروانه من باش

((مهدی اخوان ثالث))

تو بیرون از روز و

تو بیرون از شب

تو در تپش‌های دل

تو در جاری شدن‌های خون

تو ای شهرزاد

چراغ در نگاهِ تو پادشاهی‌ست

و تو فریادهای پرنده‌ی مرگ را می‌شنوی

تو رؤیای روزی که ابتدای شب است

تو بارانی ظریف و غمگین

تو به ‌اندازه‌ی ترانه‌ها عظیم و طولانی

تو آن برفی به ‌اندازه‌ی یک عمر

که بر سرورویِ مسافرانی که راه گم کرده‌اند

به ‌اندازه‌ی یک عمر باریده‌ ای

تویی : لطف و مهربانی

تویی : ترحم و دل‌سوزی

تویی : بانویی به ‌سان موجِ آب

تویی که در میانِ ازدحام مردم

گرامی‌ترین تنهایی را زندگی کرده‌ ای

تویی که سرِ جلادباشی را

به ‌سمتِ خورشید چرخانده‌ ای

تو آن‌چنان‌که تویی

ما نمی‌توانیم تو را درک کنیم

ای شهرزاد آه ای شهرزاد

تویی : معشوق

تویی : جان‌وروان

و تویی : یار

((سزایی کاراکوچ))