چشمانت

               چشمانت

               برکه های پر از ماه است

               دست هایت جلگه های بارانی

               چقدر آسمان به تن ات می آید

               وقتی رکاب رنگین کمان

               از شانه ات

               روی بازوی تو می افتد

               و ابرها

               از حاشیۀ دامن تو می گذرند

               رؤیاها اگر تو را می دیدند

               خواب ها را

               برای همیشه ترک می کردند 

شاعر: پرویز صادقی 

دست های زمستانی ...

               به دست های زمستانی ام 

               نگاه نکن که باران را قندیل بسته اند

               کافی ست بشنوند تو در راهی

               تا بهمنی از بهارُ گل

               در آغوش دست های تو بنشانند

               و جویباری از تابستان

               پای گل های دامنت برویانند

               باور نکن که چشم های خسته ام

               پر از غروب های بی چراغ

               میان نیمکت های انتظار پراکنده اند

               که نسیمی از سمت تو اگر برخیزد

               پنجره های دنیا

               در نگاهم گشوده می شود

               تا دیگر جائی نمانده باشد 

               که چشم من تو را نبیند

               به شایعۀ شعرهای غمگینم

               نظر نکن

               که در خلوت ناسروده های دلم

               برای تو

               قهقهۀ هزاران ستارۀ روشن

               در گوش لبخند تو می پیچد

               و خاطرات بی تحمّل برای افتادن

               از روی شانۀ هم

               سرک می کشند به اتّفاق تو

               باور نکن که آشیانِ رفته بر بادم

               پرستوها

               همیشه به لانه بر می گردند .

شاعر: پرویز صادقی