زمستان را ...

زمستان را
به خاطر چتری دوست دارم
که سرپناهش را در باران
قسمت می‌کنی با من
و هر قدر هم که گرم بپوشی
یقین دارم باز در صف خلوت سینما خودت را
دلبرانه می‌چسبانی به من
هنوز باورم نمی‌شود
که سال به سال
چشم به راه زمستانی می‌نشینم
که سال‌ها چشم دیدنش را نداشته‌ام. 

"شاعر: عباس صفاری"
 

ماندن یا نماندن

ماندن یا نماندن
سئوال این نیست
آی که چشم های تو می گوید: بمان
می مانم
حتی اگر جهان را
بر شانه های خسته ی من

آوار کرده باشی...
 

شاعر: حسین منزوی 

و تو ...

و تو
هر جا و هر کجای جهان که باشی
باز به رویاهای من باز خواهی گشت
تو مرا ربوده٬ مرا کشته
مرا به خاکستر خواب ها نشانده ای
هم از این روست که هر شب
تا سپیده دم بیدارم
عشق همین است ... در سرزمین من
من کشنده ی خواب های خویش را
دوست می دارم ...

 

شاعر: سیدعلی صالحی 

تو ... من ...

هر جا که من هستم
تو نیستی
هر جا که تو هستی
من نه

شده ایم آدم برفی و آفتاب
مگر نارنج وُ بهار عیبی داشت 

 

شاعر: شهریار بهروز 
 

 

می دانم ...

می دانم
این داستان را پایانی نیست
فروریختن های من و
تظاهر به بی خیال شدن های تو
همیشگی ست

به گمانم
سرنوشت و تقدیر ِ ما یک بازی ست

راه کج کردن های تو و
در مسیر سبز شدن های من
دزدانه خواستن های تو و
بی پروا از عشق گفتن های من
بخشی از قواعد این بازی ست

می دانم تا تو نخواهی، گریزی نیست
فرو ریختن های من و
تظاهر به بی خیال شدن های تو
همیشگی ست 

 

شاعر: پروین پارسا  

یادهای تو

می سوزم و عطر یادهای تو را می دهم
عطر بال پرنده ای تازه سال
که به اشتیاق قوس قزح پر گرفت
و به خانه خود برنگشت

یادهای تو دریاست
و من نهنگ گمشده ای
که در پی قوئی
در جویی غرق شد

یادهای تو بارانی سرکش است
که به اشتیاق دهانم مست می کند
و سر
به شیشه آسمان می کوبد

صبحی ژاله بار است
که می بارد بر من
بیدارم می کند
و آفتاب
چشم گشوده به منصبح به خیر می گوید 

شاعر: محمد شمس لنگرودی  

تمام پروانه ها ...

تمام پروانه ها قاصدک بودند 

به هر قاصدکی  

راز چشمان تو را گفتم 

پروانه شد  ...

 

تمام پروانه ها 

ادای چشمان تو را 

در می آورند 

چون بغض مرا دوست دارند ... 

دست های زمستانی ...

               به دست های زمستانی ام 

               نگاه نکن که باران را قندیل بسته اند

               کافی ست بشنوند تو در راهی

               تا بهمنی از بهارُ گل

               در آغوش دست های تو بنشانند

               و جویباری از تابستان

               پای گل های دامنت برویانند

               باور نکن که چشم های خسته ام

               پر از غروب های بی چراغ

               میان نیمکت های انتظار پراکنده اند

               که نسیمی از سمت تو اگر برخیزد

               پنجره های دنیا

               در نگاهم گشوده می شود

               تا دیگر جائی نمانده باشد 

               که چشم من تو را نبیند

               به شایعۀ شعرهای غمگینم

               نظر نکن

               که در خلوت ناسروده های دلم

               برای تو

               قهقهۀ هزاران ستارۀ روشن

               در گوش لبخند تو می پیچد

               و خاطرات بی تحمّل برای افتادن

               از روی شانۀ هم

               سرک می کشند به اتّفاق تو

               باور نکن که آشیانِ رفته بر بادم

               پرستوها

               همیشه به لانه بر می گردند .

شاعر: پرویز صادقی

در دولت

آمدم بر درت ای ماه و تو در خانه نبودی

باز هم بر من مسکین در دولت نگشودی

رفته بودی نکند باز به دنبال رقیبم

یا پی ساده دلی چون من دلسوخته بودی

آمدم تا به نگاهی ز دلم درد بکاهی

در به رویم نگشودی و تب عشق فزودی

من نخفتم شب ازین غصه که ای ماه کجایی

غافل از آنکه تو این قصه شنودی و غنودی

آنچنان گوش تو پر بود ز آواز رقیبان

که دگر ناله ی این ساز شکسته نشنودی

گوهر دل که نهان داشته بودم ز نظرها

این تو بودی که بدان چشم نظرباز ربودی

کوی دلبر تو بسی دوری و ای وصل تو دیری

عمر عاشق تو عجب کوته و ای هجر تو زودی

گرچه ای دل به جهان بذر وفا کاشتی اما

خود ازین مزرعه جز حسرت و حرمان ندرودی

باز هم مشک فشان گشته صبا دفتر شعرت

مگر از عشق غزالی غزلی تازه سرودی  

شاعر: علیرضا صبای تبریزی

 

روزی پشیمان می شوی ...

روزی پشیمان می شوی آن روز خیلی دیر نیست
روزی که دیگر قلب من با عشق تو درگیر نیست 

 آن روز می بوسی مرا در قاب عکس ساکتی
زل میزنی چشم مرا سهم ات بجز تصویر نیست 

با گریه می گویی بیا با بغض می خوانی مرا
دیرست دیگر .. حس من بر پای تو زنجیر نیست 

 پُک می زنی یاد مرا با طعم سیگار وُ جنون
میسوزی از آهی که خود گفتی که دامن گیر نیست 

روزی میان اشک وُ خون هم پای شعرم می دَوی
با درد می گویی به خود دیگر مرا پیگیر نیست
  

آن روز تنها می شود هم تخت و هم پیراهن ات
می خواهی ام می خواهی ام لیکن دگر تقدیر نیست

با او به خلوت می روی با او بَغل می نوشیُ
پایانِ آن مستانگی جز ناله ی شبگیر نیست
  

آن روز می کوبی به در آشفته و آشفته تر
حسرت عذابت میدهد قلب تو بی تقصیر نیست

روزی نشانی ِمرا از کوچه ها می پرسی ُ
راهت نمی افتد به من خودکرده را تدبیر نیست … 

"شاعر: بتول مبشری"