سال نو مبارک
بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک،
شاخه‌های شسته، باران‌خورده پاک،
آسمانِ آبی و ابر سپید،
برگ‌های سبز بید،
عطر نرگس، رقص باد،
نغمۀ شوق پرستوهای شاد
خلوتِ گرم کبوترهای مست
نرم‌نرمک می‌‌رسد اینک بهار
خوش به‌حالِ روزگار
خوش به‌حالِ چشمه‌ها و دشت‌ها
خوش به‌حالِ دانه‌ها و سبزه‌ها
خوش به‌حالِ غنچه‌های نیمه‌باز
خوش به‌حالِ دختر میخک که می‌خندد به ناز
خوش به‌حالِ جام لبریز از شراب
خوش به‌حالِ آفتاب
ای دلِ من، گرچه در این روزگار
جامۀ رنگین نمی‌پوشی به کام
بادۀ رنگین نمی‌بینی به جام
نُقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که می‌باید تُهی‌ست
ای دریغ از تو اگر چون گُل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکوبی شیشۀ غم را به سنگ
هفت‌رنگش می‌شود هفتاد رنگ
شاعر: فریدون مشیری
عید نوروز
بوی ناب عشق می دهند
دوستت دارم های تو
طعم خوش زندگی می دهند
جانم گفتن های تو
باز هم بگو
«جانم دوستت دارم»
من تشنه شنیدنم ...
عیدت مبارک عزیزم
عید با بوسه هایش
بهار با گلهایش
و سال نو با امیدهایش
بر تو عزیزترینم مبارک باشد
خلوت یار
در خانه دل ما را جز یار نمی گنجد
چون خلوت یار اینجاست اغیار نمی گنجد
در کار دو عالم ما چون دل به یکی دادیم
جز دست یکی ما را در کار نمی گنجد
مستیم و در این مستی بیخود شده از هستی
در محفل ما مستان هشیار نمی گنجد
اسرار دل پاکان با پاک دلان گویید
کاندر دل نامحرم اسرار نمی گنجد
گر عاشق دلداری با غیر چه دل داری
کان دل که در او غیر است دلدار نمی گنجد
از بخل و حسد بگذر در ما و تویی منگر
با مساله توحید این چار نمی گنجد
گر انس به حق داری از خلق گریزان شو
کآدم چو بهشتی شد در نار نمی گنجد
انسان چو موحد شد در شرک نمی ماند
آری گل این بستان با خار نمی گنجد
گفتار فواد آری در پرده بود لیکن
آنجا که بود کردار گفتار نمی گنجد
شاعر: فواد کرمانی
رهی معیری
ﭼﻮﻥ ﺯﻟﻒ ﺗﻮ ﺍﻡ ﺟﺎﻧﺎ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ
ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺩ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ
ﻣﻦ ﺧﺎﮐﻢ ﻭ ﻣﻦ ﮔﺮﺩﻡ ﻣﻦ ﺍﺷﮑﻢ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﺩﻡ
ﺗﻮ ﻣﻬﺮﯼ ﻭ ﺗﻮ ﻧﻮﺭﯼ ﺗﻮ ﻋﺸﻘﯽ ﻭ ﺗﻮ ﺟﺎﻧﯽ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﺮﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ ﻭ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ
ﺗﺎ ﺁﺗﺶ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻨﺸﯿﻨﯽ ﻭ ﺑﻨﺸﺎﻧﯽ
ﺍﯼ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﻓﻼﮐﯽ ﺩﺭ ﻣﺴﺘﯽ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﮐﯽ
ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺗﺮﺍ ﻣﺎﻧﻢ ﺗﻮ ﺍﺷﮏ ﻣﺮﺍ ﻣﺎﻧﯽ
ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺳﻮﺯﺍﻧﻢ ﻣﺴﺘﻮﺭﯼ ﻭ ﻣﻬﺠﻮﺭﯼ
ﺩﺭ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﯿﺪﺍﺭﻡ ﭘﯿﺪﺍﯾﯽ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ
ﻣﻦ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻋﻮﺩﻡ ﺗﻮ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﭘﺮﺩﺍﺯﯼ
ﻣﻦ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﻮﺟﻢ ﺗﻮ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺟﻨﺒﺎﻧﯽ
ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺩﺍﯾﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﻝ
ﺩﺍﻏﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺩﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ
ﺩﻝ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻧﺴﭙﺎﺭﯼ ﻭ ﺑﺴﭙﺎﺭﻡ
ﮐﺎﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺴﺘﺎﻧﻢ ﻭ ﺑﺴﺘﺎﻧﯽ
ﺍﯼ ﭼﺸﻢ ﺭﻫﯽ ﺳﻮﯾﺖ ﮐﻮ ﭼﺸﻢ ﺭﻫﯽ ﺟﻮﯾﺖ ؟
ﺭﻭﯼ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﯽ
شاعر: رهی معیری
تمامش مال تو
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﯾﯽ ﺗﻤاﻣﺶ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ
ﻫﺮ ﭼـﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻏﯿﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ
ﺻﺪ ﺩﻭ ﺑﯿﺘﯽ ،ﺻﺪ ﻏــﺰﻝ ،ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﻐﻞ
ﺷﻌﺮ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﻤﺎﯾﯽ؛ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ
ﺿﺮﺏ ﻭ ﺁﻫﻨﮓ ﻏﺰﻟﻬﺎﯾﻢ ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺎﯼ ﺗﻮﺳﺖ
ﺍﯾﻦ ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺎﯼ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ؛ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ
ﻭﺳﻌﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﻟـــــــــﻢ
ﺍﯼ ﭘﺮﯼ ﺧﻮﺏ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ؛ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ
ﺧﻮﺏ ﯾﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﮔﻔﺘﯽ ﻋﺸﻖ_ ﯾﮏ ﺑﺨﺶ ﺍﺳﺖ
ﺑﺨﺶ ﮐﺮﺩﻡ .ﻋﺸﻖ ﯾﮏ ﺑﺨﺸﯽ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻣــﺎﻝ ﺗﻮ
ﻋﺸﻖ ﻣﻦ . ﻋﺸﻖ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ ﻋﺰﯾﺰ
ﻋﺸﻘﻢ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺍﻫﻮﺭﺍﯾﯽ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻣﺎﻝ ﺗـــــﻮ
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﯿﺖ ﺑﺪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺷﻌــــﺮﻡ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ
ﺑﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﻻﯾﯽ؛ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ
شاعر: احمد رضا نصیری
پیام کوتاه
عشق تنها کار بی چرای عالم است ، چه ، آفرینش بدان پایان می گیرد
ﮐﺎﺵ ﻗﻠﺒﻬﺎ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩ ﺑﻮﺩ
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﺴﯽ ﺷﯿﻔﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺩﺭﻭﻏﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ!
ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ، ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻭﺳﺖ ﺑﯽ
ﻫﯿﭻ ﺍﻣﯿﺪﯼ ...
"ﻭﺍﻟﺘﺮ ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ"
ﻟﺒﻬﺎﯾﻢ ﺭﺍ !
ﺩﺭ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﻣﯽ ﮐﺎﺭﻡ
ﮔﻞ ﻭﺍﮊﻩ ﯼ
"ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ"
ﻣﯽ ﺭﻭﯾﺪ!
یک فنجان چای داغ مهمان منی
کنار پنجره ی بخار گرفته
وقت خلوت دل
نوش جانت
چای رفاقت من همیشه تازه دم است...
فریدون مشیری
ﺗﻮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺑﯽ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﯽ
ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﮐﺒﻮﺗﺮﯼ ﮐﻪ ﭘَﺮَﻡ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﻮ
ﯾﮏ ﺷﺐ ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﻪﭼﯿﻦ ﮐﻨﻢ
ﺑﺎ ﺍﺷﮏ ﺷﺮﻡ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮﯾﺰﻡ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺒﻮﺳﻤﺖ ﺍﯼ ﻧﻮﺷﺨﻨﺪ ﺻﺒﺢ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﻤﺖ ﺍﯼ ﭼﺸﻤﻪﯼ ﺷﺮﺍﺏ
ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺧﻨﺪﻩﻫﺎﯼ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺨﻨﺪ
ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻣﻨﯽ ﮔﺮﻣﺘﺮ ﺑﺘﺎﺏ .
"ﻓﺮﯾﺪﻭﻥ ﻣﺸﯿﺮﯼ"
پیام
ﺩﺳﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﺩﻥ ﻧﯿﺴﺖ
ﮐﺎﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺸﺖ ﺷﺪﻥ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ
ﮔﺎﻫﯽ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ
ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻣﯿﮑﻨﺪ ..... ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯿﮑﻨﺪ
ﮔﺎﻫﯽ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺩﺳﺖ ﺗﻮﺳﺖ
ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻧﮕﯿﺮ!
ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺣﯿﺎﻁ ﺧﻠﻮﺕ ﺩﻟﺖ؛
ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮔﺎﻫﯽ ﺗﻮ ﺑﯿﺎﯾﯽ ﺍﯾﻨﺠﺎ
ﻭ ﮐﻤﯽ ﺳﯿﺐ ﺑﭽﯿﻨﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ؛
ﺳﯿﺐ ﮐﺎﻝ ﮔﺎﺯ ﺧﻮﺭﺩﻩ
ﻣﺮﺍ ﭘﺎﯾﺒﻨﺪ ﺗﻮ ﻣﯿﺴﺎﺯﺩ ،ﻫﻤﯿﻦ
ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﭘﺮ ﺍﺯ ﺣﺲ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺑﻨﺪ
ﭘﺮ ﺍﺯ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﻭ ﭼﻪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ
ﺧﺎﻃﺮﺷﺎﻥ
ﺣﺲ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺑﺸﺎﻥ
ﺁﺩﻣﻬﺎ
ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ
ﺳﮑﻮﺗﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺣﺮﻑ ﻫﺴﺖ
ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺣﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺯﺧﻢ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺩﺭ!
باور
تعداد
صورت مسأله را تغییر نمی دهد
حدس بزن
چند بار گفته ایم و شنیده نشده ایم
چند بار شنیده ایم و
باورمان نشده است
چند بار؟
پدرم می گفت:
پدر بزرگ ات، دوستت دارم را
یک بار هم به زبان نیاورد
مادر بزرگ ات اما
یک قرن با او عاشقی کرد.
شاعر: محمدعلی بهمنی
